نماز صبح

معمولا عادت ندارم برای نماز صبح پاشم. ولی یه وقتایی هست که درست نزدیک اذان صبح یک لحظه از خواب پامیشم و صدای اذان از مسجد نزدیک خونه به گوشم میرسه. 

با خودم کلنجار میرم که پاشم یا به خوابم ادامه بدم. 

یه جورایی انگار با خدا تو رو دربایستی می افتم. 

انگار صدام میزنه تا چند دقیقه ای رو با اون باشم. 

اینه که به هوسم غلبه می کنم و پامیشم. سریع یه وضو می گیرم و با این که شاید چشمام کامل باز نمیشه نمازی میخونم که تو سرتاسرش جز فکر به اون فکر دیگه ای نیست. 

آرامشی رو که بعد از اون موقع رفتن به رختخواب دارم، با هیچ جمله ای نمیشه بیان کرد...