آسمون

شب هایی که هوا صافه و آدم فرصت می کنه به آسمون خیره شه رو خیلی دوست دارم. وقتی یه سکوتی دور و برتو می گیره و بهت اجازه میده به خودت فکر کنی. مث همیشه شروع می کنی به شمردن ستاره ها، می بینی بعضی از ستاره ها از بعضی های دیگه بزرگتر و نورانی ترند...

نا خود آگاه ذهنم میره به این که همین ستاره های کوچیک چه عظمتی دارند و در مقابل جهان به این بزرگی ما آدما واقعا چی هستیم...! اون موقعس که از این که بعضی وقتا چقدر احساس بزرگی و افه می کنم خندم می گیره.