در آغاز او بود...

شروع کلام با نام خداست. تنها کسی که می داند درون آدم چه می گذرد. اوست که بعد از هر سختی آسانی می آورد. اوست که نعمت هایی چون تحمل و فراموشی را به انسان بخشید.

او که هیچگاه تنهایم نگذاشت خصوصا در لحظاتی که خیلی نا امید بودم. هر چه بخشید روزی فهمیدم دقیقا همانی بود که لازم داشتم. بنابر این هر وقت که دستانم را برای شکر بالا می برم همواره این جمله را می گویم: خدایا تو را شکر برای هر آن چه به ما دادی و هر آنچه ندادی!